3 augustus 2013: Dinam in Dilsen – Stokkem: geleid bezoek aan DE WISSEN (gids Gerard Mostert), met een 't' en geen 'd', zegt hij uitdrukkelijk. Ik ben geen produkt van Devos - Lemmens, grapte hij. En meteen weten we welk vlees we in de gidsenkuip hebben. Daarna een bezoekje  aan het stadje Stokkem, nadien een bezoekje aan Oud – Rekem.

Zonnige dag, daags na het warmterecord van 2013. Vòòr het bezoek aan De Wissen, toch nog even een koffieke op het terras, met een prachtig zicht op de Uiterwaarden van de Maas. De gids, een flinke grijsaard, rad van tong, zeg maar Gerard, kwam ook nog even kennismaken op het terras en gaf er een inleiding op zijn “Maascursus”. De rivier die Stokkem maakt tot wat Stokkem is. Van hem ook de uitspraak; Dilsen een stad, Stokkem ’n kiezelgat. Stokkem, (Stokheim), naam reeds vermeld in de 12de eeuw, kreeg stadsrechten in 1244 van de graven van Loon. Zij bouwden er een kasteel. Bij de fusies van de gemeenten (1974) (Lanklaar, Elen, Rotem, Dilsen, Stokkem) werd de naam Dilsen-Stokkem verkozen boven het historische “Stokkem“ en daar zit Rutten voor iets tussen, dixit Gerard.

Stokkem lag oorspronkelijk aan de Maas. Tijdens overstromingen vanaf de 13e eeuw verplaatste de Maas zich ongeveer 1,5 km in oostelijke richting. Daarbij verdween het dorp Obbicht tegenover Stokkem in 1649, en een nieuw Obbicht moest worden gebouwd oostelijk van het oude dorp. De oude Maasarm, die in de loop van de 19e eeuw geheel van de Maas werd afgesneden, is nog aanwezig. In de 2e helft van de 20e eeuw werd de uiterwaard tussen de oude en de nieuwe Maasloop voor een deel vergraven ten behoeve van grindwinning. De aldus ontstane plassen werden uiteindelijk ontwikkeld tot het natuurgebied Negenoord. Hier vindt men ook het bezoekerscentrum De Wissen. (Internet)

In het Maascentrum vernemen we alles over de rivier de Maas. Dat ze ontspringt in Frankrijk beneden Verdun (op het plateau van Langres), dat ze 950 km lang is, dat ze een regenrivier is en vaak tot overstromingen heeft geleid. Daarom zijn de Vlaamse overheid en de Nederlands regering gaan samenwerken om dit in de toekomst te vermijden. Nadat het Maasverdrag was gesloten (1994), werd het Grensmaasproject (tussen Smeermaas en Kessenich)  ontwikkeld, dat de rivier meer ruimte moet geven zodat er meer water gebufferd kan worden. Het plan wordt ten laatste in 2015 voltooid. Dat zal ook leiden tot het ecologisch herstel van de rivier en haar uiterwaarden. Verder zien we dat ze hier veel meandert en dat ze omwille van de scheepvaart vervangen is  door de kanalen: Zuid-Willemsvaart en het Julianakanaal;  dat ze bij het meanderen en bij overstromingen veel grind heeft afgezet, die een grootschalige ontginning op gang heeft gebracht. De duidelijke sporen daarvan zijn de uitgestrekte Maasplassen. Voorbij Maaseik is de rivier weer bevaarbaar.

Deze aardrijkskundeles werd door Gerard deskundig en op een plezante manier aan de man gebracht. Het didactisch materiaal ter beschikking gesteld door het museum is wel van de hoogste kwaliteit en menig aardrijkskunde - leraar zal wel een beetje jaloers zijn op zoveel ter beschikking gesteld inzichtelijk beeldmateriaal. 

Voor wie alles over deze rivier wil weten: http://nl.wikipedia.org/wiki/Maas

Tweede deel van de les: in het Vlechtwerkmuseum: mandenvlechterij en aanverwante activiteiten.

Het materiaal waar in de Lage Landen traditioneel mee gevlochten werd, is de eenjarige scheut van de wilg (Salix), die overigens ook wel de wis wordt genoemd. Bij het struipen van de wis (vrouwenwerk) beschermde ze zich met een handschoen (= ’n versleten sok en dat versleten hielgat werd meteen de uitsparing voor de duim), en Gerard gaf een demonstratie ervan. (Vrouwen: spaar de versleten sokken, want ze kunnen van pas komen! )

Een weetje: het actieve bestanddeel van de door ons gekende aspirine en zijn afgeleiden, Salicylzuur, is afkomstig van de wilgenboom. En is daardoor ook de oudste en tevens goedkoopste pijnstiller, maar niet geheel onschuldig, gezien de nevenwerking, bloedverdunning.
Gerard: waar krijgen de korvers (mandenvlechters) hun opleiding? In de technische school; en de Stokkemnaar noemt dat de ‘hogeschool’ (omwille van de trappen), waar ze de WIS – kunde aanleren.

Voor wie er alles over het mandenvlechten en zijn korvers wil weten: 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Mandenvlechter

Maar onze Gerard wist er alles van en hij beoefent zijn job met veel overtuiging en enthousiasme, dat ik dacht: bij zo’ n leraar zijn kinderen in goeie handen.

Bij het buitengaan overviel hij ons met deze uitspraak die zowat de hele samenvatting is van ons bezoek: : “Stokkem is vervlochten met de Maas”. In deze weinige woorden zit alles verweven wat Stokkem belangrijk maakt.

Meester Gerard, wij bewonderen je enthousiasme, gedrevenheid en humor. Maar geeft toe, meester Gerard, zo’n klas aandachtig luisterende en geïnteresseerde leerlingen zal je nog wel nooit gehad hebben in je klas. J

12 u 30: aandacht voor de inwendige mens. Het terras: de uitverkoren plek. En welke BV was er ook? Roger herkende hem en wist ook meteen zijn naam: VRT- nieuwsanker: Pauwels, onlangs bevorderd, wist Roger. Tegelijk meteen hebben we ook afscheid genomen van Jan Becaus, icoon van de VRT. Nu zal Ben Crabbé zijn uitspraak voor ‘spoirt’ moeten aanpassen, en da’s gene kattenpis, zou Jan zeggen. Verder ook de verschillende kookprogramma’s op TV aan bod. 

Een paar mopjes van Tonny, Jef en Ald om de vertering in gang te zetten :

Tonny: (kind op de fiets en de agent op het paard…, en die van da meisje dat ging wandelen met haar loopse hond) 

Jef: (van de ‘winderige’ man die het bijna klaar kreeg Christus van zijn kruis te laten vallen) 

Ald: (van de zakenman die het immens druk had en daardoor bijna altijd met de telefoon in bed moest en soms zelfs …met zijn secretaresse)

Na de maaltijd een wandelingske door het stadje, met zijn historisch verleden, dat je herkent aan de vele beelden en de structuur van de stad.

De kerk van Stokkem

Het Perron

15 u 30: vertrek naar Oud – Rekem. De sfeer opsnuiven van het mooiste dorpje van Vlaanderen. De museumkerk bezocht en we hebben vastgesteld dat de Paterskerk ontwijdt is; is nu een feestkerk is geworden en hoort eigenlijk bij het hotel. En een traktatie van mij op het drukste pleintje tegenover het kasteel. 3 augustus 1965, getrouwd met Gerda. Santé, en gekruid met enkele anekdotes van die dag. (enkele nonkels wilden de huwelijksnacht komen verstoren). 

En geloof toch niet alles wat de gazetten schrijven over die ‘kersendieverij in de weiden’, weet Roger; denk maar eens aan de diamantroof van vorig jaar. En dat grote bedrijven chips inplanten in machines om de levensduur niet oneindig te laten duren, is ook al geen geheim meer. (zou begonnen zijn met de aanmaak van de nylonkousen, wist Roger). En die al te zware Tour; hoe kan men zonder hulpmiddeltjes zulke zware inspanningen blijven leveren? Hypocriet zijn ze ! En over het huidige voetbal of beter gezegd de nieuwe miljardairs op het groene speelveld. Voetbal wordt een financiële rubriek in de krant.

Luchtfoto Oud-Rekem

De vermoeidheid neemt toe, Jenny, Roger, Rita en Joseph en Nicole, verkozen om wat uit te rusten en Christiane, Tonny, Ald en ik, maakten nog een fikse wandeling van ca 45 min en hebben tegelijk een zaak gevonden (Rekemer Foyer) om nog een hap en een snap te gebruiken om deze zonnige dag af te sluiten.

Op het kruispunt bij het oorlogsstandbeeld zagen we toch wel dat Kempeneers Joseph, gesneuveld was. Hijzelf was daar niet van onder de indruk: hij is een reïncarnatie, zegt Rita! Op weg naar de auto, een laatste foto en aan de auto; de verrassing van Jenny en Roger: letterlijk: de kers op de taart! Bedankt Jenny en Roger; en ze waren heel lekker.